Z dzisiejszej perspektywy życie Julii Keilowej postrzegamy jako przykład emancypacji zawodowej kobiet oraz dizajnu. W latach 30. XX wieku była młodą artystką, profesjonalistką realizującą ambicje w dziedzinie projektowania przemysłowego. Dla firm, z którymi współpracowała, jej wzory były powiewem nowoczesności, elegancji i artystycznego sznytu. Prezentowano je zatem na prestiżowych wystawach i dbano o ich reklamę.

Podobnie przebiegały kariery artystyczne i zawodowe Christy Ehrlich i Sylvii Stave. Projektantki były niemal rówieśniczkami. Każda miała możliwość kształcenia się na uczelni wdrażającej program nowoczesnego wzornictwa. Fala przemian pozwoliła im rozwinąć talent w dziedzinie "niekobiecej" i postrzeganej w XIX wieku jako nie do końca artystyczna.

Znamienny dla projektantek jest również okres zapomnienia po drugiej wojnie światowej. Ponowne otwarcie na działalność Keilowej, Ehrlich czy Stave nastąpiło na przełomie XX i XXI wieku. Jest rezultatem splotu kilku czynników: wzrostu znaczenia dizajnu, ponownego zainteresowania stylem art déco oraz nurtu emancypacyjnego, inicjującego badania nad twórczością kobiet.

Więcej o wystawie: https://muzeumwarszawy.pl/wystawa/julia-keilowa-projektantka/