قسمت اول
گذشته ها هر چه كه بود، در مسيري كه به ٢٢ بهمن ١٣٥٧ منتهي شد، مردم ايران يكدل و يك زبان شدند و زمستان ديرينه ستم شاهي را درهم شكستند . بهمن سركش ٥٧ كه بسياري از حساب و كتابها را درهم ريخت، خروش مردم ايران براي آزادي بود . دربار ة سالهاي پس از ٢٢ بهمن و سرنوشت آن انقلاب، حرفهاي گفتني زياد است . اگرچه همان موقع هم ارزيابيهاي متفاوتي دربار ة آن انقلاب وجود داشت .
عده يي عقيده داشتند كه انقلاب ٢٢ بهمن شكست خورد و ناكام ماند. در ناكامي آن شكي نيست، اما درجامعة ما يك عقيد ة ديگر هم وجود داشت با ريشه هاي گسترد ة اجتماعي و تاريخي كه معتقد بود :
انقلاب عظيم ما نه مُرده و نه خاكستر شده، به عكس، جريان دائماً عميق شونده و روشنگر خود را به رغم »همة خاكسترهايي هم كه بر سرش ريخته اند، هر روز و هر ساعت، در هر كو ي و برزن، در داخل هركلاس و هر خيابان و هر خانه و خانواده، دارد ادامه مي دهد…
هر انقلاب براي رسيدن به بلوغ خودش بايد از مراحلي عبور كند، بايد از درون قلوب و ضماير تک تك آحاد جامعه بگذرد….
پس از ٦ سال مبارز ة انقلابي مسلحانه، يك پتانسيل عظيم انفجاري در حال
جوشیدن است . تنها كافي بودكه تور اختناق سوراخ شود و ماشين مخوف ساواك
اندكي حركتش كُند گردد. اين واقعيتي بود كه در اواخر سال ٥٥ و به وضوح در سالهاي ٥٦ و ٥٧ به اثبات كارتر، اهرمهاي سركوب را شل كرد، آتشفشاني از حقوق بشر رسيد. وقتي شاه در زير فشار سياست خشم انقلا بي توده ها به بيرون فواره زد و رفت و رفت تا در كوتاه زمان سيل خروشاني شود و يكي از
بزرگترين ديكتاتوريهاي پليسي دنيا را واژگون نمايد . باز هم در همان سال ٥٥ ، به نقل از مجاهديني كه در بيرون زندان بودند و از طريق هواداران جنبش با ما ارتباط داشتند، داستانهاي زيا دي دربارة حمايت و احترام مردم به خصوص در لايه هاي پايين جامع شهري نسبت به انقلابيون مسلح مي شنيدم. به عنوان مثال در يك قهوه خانه، در حوالي پل سيمان، كارگراني كه مشغول خوردن ناهار ديزي، بودند به طور علني صحبت مي كردند. يا جوانان محله شير و خورشيد تهران، با نشان دادن آثار گلوله بر روي در و ديوار يك خانه تيمي در مورد قهرمانی های مجاهدين كه مدتها درگيري سختي در آنجا داشتند صحبت می کردند که از قدرت ساواك خيلي بيشتر است و ثابت ميكردند كه قدرت سلاح جنبش انقلابي ضربه خورده بود و رهبرا ن آن شهيد شده يا در زندانها بودند، اما مردم همين كه جرأت كردند لب به اعتراض باز كنند، الگويشان همان مبارز ة قهرآميز و سمبلهايشان همان پيشتازان مبارز ة مسلحانه بودند.
در ٣٠ ديماه ١٣٥٥ ، كارتر، كانديداي حزب دموكرات، با يك شاخه زيتون
رياست جمهوري آمريكا برگزيده شد . و برژينسكي، تئوريسين كميسيون سه جانبه و مشاور امنيت ملي، اكنون مرد شمار ة ٢ كاخ سفيد بود كه عملاً در رأس سياست خارجي آمريكا ، فرصت می يافت تا دكترين خود را به آزمايش بگذارد . تز برژينسكي را در يك كلام و به زبان خودش مي شود اين طور
خلاصه كرد:
آمريكا بايد تلاش كند تحولاتي را كه گريزناپذيرند، از يك مسير هرج و مرج و آشوب به مسير انتقال »منظم بيندازد روي ميز سياست خارجي آمريكا، كارت ايران در اولويت قرار داشت . آن چه كارتر از شاه مي خواست دو كلمه بيشتر نبود:
١ هماهنگي با سياست نفتي آمريكا، كه دراساس هدفش تثبيت قيمت نفت بود.
٢ هماهنگي با سياست حقوق بشر