شیراز شهر همیشه اردیبهشت است. چه آن زمان که از کوچه‌های عفیف آباد می‌گذری و چه وقتی که در باغهای ارم، دلگشا، جهان نما، و باغهای همیشه سبز نارنجش به گشت و گذار می‌پردازی و می‌گذاری که احساست هوایی بخورد. گویی پیشینیان فرزانه ما خوب می‌دانستند که دقیقا درختهای نارنج را باید در شیراز کاشت. درستترین نقطه اقلیمی که طول سال سرسبزی به دنیای اطرافشان هدیه دهند و چشم‌ها را سرشوق بیاورند.
ماه اردیبهشت شیراز که جای خود دارد. ماه‌تر از هر ماهی. آنجا که دیگر شکوفه‌های سفید بهار نارنج باز شده‌اند و جوی‌های آب پر شده‌اند از گلبرگهای سفید ریز و درشت که چشم هر بیننده‌ای را جلا می‌دهد. بماند که دیگر عطر بهار نارنج در کوچه پس کوچه‌هایش چه حس شاعرانگی در وجودت به رقص می‌آورد و آواز پرندگان سرخوش میان درخت‌ها غزل زندگی را در وجود می‌سراید.
درباره نام شهر شیراز و اینکه این اسم چه ریشه‌ای دارد، با توجه به سندهای تاریخی نام شیراز از الواح گلی ایلامی متعلق به ۲ هزار سال پیش از میلاد که در گوشه جنوب غربی این شهر یافت شد، گرفته شده است. در این لوح‌ها به شهری به نام تیرازیس اشاره شده است که بر اثر گذر زمان به شیراز تغییر نام داده است.
در کاوش‌های باستان‌شناسی در تخت جمشید، که سال ۱۳۱۴ خورشیدی به سرپرستی جورج کامرون انجام شد، خشت نبشته‌هایی عیلامی بدست آمدند که بر روی چند فقره از آن‌ها به قلعه‌ای بنام «تیرازیس» یا «شیرازیس» اشاره شده است. جالب اینکه مهره‌هایی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل اسلام، در محل قصر ابونصر یافت شده است که حاوی نام «شیراز» هستند.