Kendinden bir parça kaybeden kişi, büyük bir gerilim ve ruhsal acı yaşamaya başlar. Bu sarsıntıyı fark eden beyin, altüst olmuş ruhu iyileştirmek için savunmaya geçer. Bu bağlamda aşk acısının benliğin yaşamış olduğu örselenmeye ve travmaya karşı kendisini savunurken doğan acı olduğunu söyleyebiliriz.

Aşk acısı, deliliğe karşı son savunmadır. Çünkü acı, yitirmek üzere olduğumuz aklımızı, hayatımızı ve benliğimizi toparlamamız için bizi uyaran güçtür. Acı oldukça yaşamaya, savaşmaya ve mücadele etmeye devam ederiz. Yeter ki acının bize ne söylediğini dinleyelim.

Bizi sevilen varlığa bağlayan bağın ani ve sert bir şekilde birdenbire kopması hem ruhsal hem de bilişsel olarak dağılmamıza neden olur. Ayrılık sonrasında acı veren şey sevdiğimiz kişiyi yitirmek değil, onun bir daha geri dönmeyeceğini bildiğimiz halde onu her zamankinden daha çok sevmektir.

Ayrılık acısı hayatınızı dümdüz edebilir, inançlarınızı, kişiliğinizi, sevdiklerinizi kısacası dünyanızı yıkıp bir kenara çekilebilir. Bu noktada aklımızda tutmamız gereken ilk şey şu: Hayatta eğer bir acıya maruz kalıyorsak bu acı bizi bir eşikten bir sınavdan geçirmek için başımızdan geçmiştir.

Her kayıp içinde kendi yasını barındırır. Sağlıklı bir yas süreci için acıyı tanımak ve yaşamak oldukça mühim bir meseledir.

Kaybedilen varlığın imgesi silinmemeli. Aksine kaybedilen kişiye duyulan sevgiyle birlikte bir müddet yaşanmalı. Ve korunan bu ruhsal dengeyle sevginin bir başkasına geçmesi sağlanmalıdır. Yeni bir ilişki ancak bu sağlıklı yol ile mümkün olabilir.