«یک توطئهٔ عمیق، وسیع و بسیار خطرناک!»؛ این توصیف خامنه‌ای، از قیام آتشین آبان۹۸ است. قیامی که ارکان تمام دیکتاتوری ولایت فقیه را لرزاند و حسام‌الدین آشنا، مشاور رئیس جهور وقت نظام، آن را «عملیات فروغ جاویدان ۲» تعبیر کرد (۳۰ آبان۹۸). قیامی که به‌گفتهٴ رحمانی فضلی، وزیر کشور وقت رژیم، در آنها صدها بانک، مراکز امنیتی، خودرو و موتور نیروهای رژیم منهدم گردید؛ و موتور قوی پیشران آن، «هسته‌های چهار و پنج نفره» شورشی بودند که در صدها شهر و در هر شهر در دهها نقطه، کانون‌های شورش برپا کرده و ساعتها با نیروهای خامنه‌ای در حال جنگ و ستیز بودند. دختران و پسران به‌جان آمده از ۴دهه ظلم و جنایت رژیم، که در بالاترین نقطهٔ آمادگی انقلابی جامعه، کابوس فروغ جاویدانی دیگر را در برابر چشمان خامنه‌ای، ترسیم کردند.



بی‌جهت نبود که خامنه‌ای، وحشت‌زده و درمانده، مجبور شد با اشراف کامل به‌پیامدهای بسیار خطرناک، اما دستور به‌رگبار بستن و کشتار مردم را بدهد؛ و به‌گفتهٔ رویترز از قول «۳منبع نزدیک به اطرافیان» خامنه‌ای و «مقامی چهارم»، ولی‌فقیه به سرکردگان نظام دستور داد که «هر کاری لازم است برای جلوگیری» از ادامهٔ قیام انجام دهند (۲دی۲۸)؛ و این‌گونه جنایت بزرگ دیگری را بر پرونده سیاه خود و رژیمش ثبت کند و به‌دست خود آ‌مادگی انقلابی و رادیکالیسمی در مدار بالاتر را در جامعه، به‌وجود آورد.

و امروز شاهد هستیم که پس از ۲سال از آن حماسهٔ تاریخی و قیام آتشین، خون ۱۵۰۰شهیدی که به‌فرمان خامنه‌ای بر زمین ریخت، در خشم روزافزون مردم ایران، در عملیات پیوسته و رو به‌افزایش کانون‌های شورشی، در فریادهای «نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم» مادران شهیدان قیام آبان، در سوگند پدران شهدای قیام که به‌خامنه‌ای و رژیم می‌گویند: «قاتلان خوب بدانید! در این ایل غریب، گر پسر رفت، تفنگ پدرش هست هنوز... !»، سرخ و جوشان است.



قیام آبان ۹۸، یک رخداد یکباره نبود. بلکه ریشه در ۴دهه جنایت و دیکتاتوری از یک‌سو؛ و مبارزه و پایداری از سوی دیگر داشت. در آن ۴۸ساعت قیام، گویا ۴دهه سرکوب و خون‌ریزی رژیم و نبرد و ایستادگی مردم ایران و پیشتازان‌شان، به‌صورت فشرده ترسیم شد. همان دیالکتیک جنایت و مقاومتی که یکبار در ۳۰خرداد۱۳۶۰، یکبار در عملیات کبیر فروغ جاویدان، یکبار در قتل‌عام ۶۷، یکبار در ۶ و۷مرداد و ۱۹فروردین و ۱۰شهریور اشرف و یکبار در ۷آبان لیبرتی، ایران و جهان را تکان داد. این بزنگاهها خطی امتداد یافته است و امروز این امتداد سرخ و درخشان را در فریادهای مادران شهیدان قیام آبان۹۸، دیوارنویسی جوانان شورشی و شعارهای اشرف‌نشانان در سراسر جهان می‌بینیم که «از ۶۷ تا آبان، دادخواه خون یاران» هستند و نشان می‌دهند همان‌گونه که سربداران ۶۷ در رزم و نبرد یارانشان زنده و حاضر هستند، شهیدان آبان۹۸ نیز در جنگاوری جوانان و کانون‌های شورشی، زنده‌اند. این همان واقعیتی است که خانم مریم رجوی دربارهٔ آن گفت: «قیام آبان، آن آبان خونین و آتشین و آبان قتل‌عام شده، آتشی است که خاموش نشده و خاموشی نمی‌پذیرد؛ آن ۱۵۰۰جوان و نوجوان که در خیابان‌ها و کوچه پس‌کوچه‌ها و نیزارها به‌رگبار بسته شدند، دوباره برمی‌خیزند و در هیأت یک ارتش بزرگ و بی‌شمار به نبرد ادامه می‌دهند و این نبرد تا آبانهای دیگر ادامه دارد، تا قیامهای بسا توفنده‌تر، تا محاکمهٔ آمران و عاملان همهٔ کشتارها و سرنگونی استبداد مذهبی حاکم بر ایران!» (۲۳ آبان۱۴۰۰).