Sabah kalkar kalkmaz -ki yine geç uyandım, uyuyamıyorum çünkü geceleri…- mindful karanfilli sıcak su içmek için kendime alan açtım.
Mutfağa geldim, su ısıtıcısına damacanadan su doldurmadan önce içini çalkaladım ve taze su ekledim. Yeni bir başlangıç dedim kendime. Sadece 1 fincanlık su ekledim ve düğmesine bastım ısıtıcının. O arada mor fincanıma 3 tane karanfil ekledim ve suyun ısınmasını bekledim. Beklerken, ısıtıcı yavaş yavaş sesler çıkartmaya başladı. Ben buradayım, varım diyordu adeta. Potansiyelimi gösterebilmem için harekete geçirilmem gerek. Tek başıma basamam ki düğmeme!
Acaba dedim benim de mi böyle bir ele ihtiyacım var! Ara ara buna ihtiyaç duyduğum oluyor yalan yok, “Hadi Öykü!” denmesi yetiyor çoğu zaman bana.
Şimdi bunu yazarken düşünüyorum da, aslında her zaman bir şeyin tetikleyiciliği var öykümün izlerinde. İlla bir insan olması gerekmiyor ki! Bir ağacın yaprak dökmesi, güneşin doğuşu, batışı, kuşun pencereme gelmesi, duvarı delen aşk merdiveninin benim bahçeme boynunu çıkartması… Her şey ilham ki öyküme. O zaman o su ısıtıcısına basan elim gibi, hayatımda “Hadi!” diyenler hep var. Ne kadarını görmek istediğim, ne kadarını görsem de harekete geçmediğim durumlar bana bağlı. Ve ben bu karantinayla birlikte durdum, kalktım, düştüm, kaybettim, uğurladım, toprak suladım, daha da güçlenerek kalktım.
Ve hepsi, su ısıtıcısını başlatan parmağım gibiydi, bastılar düğmeme ve hadi dediler.
İyi ki!
İçimdeki potansiyeli bana gösterdiler. İçimdeki çiçeklerin mis kokusunu salabildim çevreme. Açtım rengarenk açıyorum ve hangi tohumlar varmış ben de gördükçe şaşırıyorum.
Bugünün mindful hareketi olan karanfilli suyu içmeye bile daha gelemedim düşün. Sadece o içeceğim suyun hazırlanma işlemi bana, “Yalnız değilsin, yalnız değildin, yalnız olmayacaksın, güven bana!” dedi.
İyi ki!
Teşekkürler güzel su ısıtıcısı, teşekkürler o ısıtıcının düğmesine “Başla” diye basan güzel parmağım!
Şimdi!
Bir de ne geldi aklıma biliyor musun?
“Düşünme!” demek bu aslında. O parmağımı su ısıtıcısına düşünerek basmadım ki! Yani olsun mu olmasın mı demedim! O suyun ısınmasını istiyordum ve ortamı hazırladım bastım ve süreç başladı. Hayatımda da ilhamlar, tılsımlar böyle çalışıyor işte! Otururken birden kulağıma gelen darbuka sesi düğmeye basan parmak olabilir. Yakalarsam, karşılarsam onu nazikçe, dinlersem, ah bir izin verirsem neler anlatacak kim bilir!