امروز تیم مذاکره کنندهٔ آخوندها در وین با هیأت‌های ۴+۱ دیدار کرد و آمریکا نیز به‌طور غیرمستقیم وارد گفتگو با رژیم شد.

رابرت مالی، مسئول هیأت آمریکا، این دور از مذاکرات را «بوتهٔ آزمایش» برای برجام می‌نامد و پیشاپیش تأکید می‌کند «انتظار پیشرفت مهمی ندارد». رویترز هم گزارش می‌دهد «انتظارات ایالات متحده» از به‌نتیجه رسیدن مذاکرات و احیای برجام «اندک است». واشینگتن پست می‌نویسد «شرکت‌کنندگان ابراز خوش‌بینی چندانی نمی‌کنند که می‌توان به یک توافق جدید رسید». یک مقام دولت بایدن نیز می‌گوید «چندان امیدوار نیستیم که گشایشی» در بن‌بست برجام «رخ دهد» و تأکید می‌کند «رژیم ایران باید از خواسته‌های فرابرجامی کوتاه بیاید»؛ این مقام در ادامه می‌گوید در این دور از مذاکرات خبری از بازی خوردن از رژیم و فرصت دادن به آن نیست و «ما در این مرحله قرار نیست وقت تلف کنیم» اما می‌گوید می‌خواهیم بدانیم «آیا امکان رسیدن به‌توافق هست یا خیر؟» (واشینگتن پست). وال استریت ژورنال می‌نویسد «انتظار چندانی برای رسیدن به‌توافق نیست». فایننشال تایمز هم یکی از علت‌های این ناامیدی را درخواست‌های رژیم ایران، از جمله «تضمین توسط دولت بایدن» می‌نامد که «آمریکا نتواند به‌طور یک جانبه از توافق در آینده دست بکشد»، اما مشکل آنجاست که این «برای واشینگتن غیرممکن است».

هیأت روسی البته ابراز امیدواری می‌کنند و اولیانوف می‌گوید «آمادهٔ گفتگوهای سازنده به‌منظور نهایی کردن این توافق هستند».



گابریل نرونها، مقام پیشین وزارت‌خارجهٔ آمریکا هم می‌گوید «آمریکا آماده می‌شود تا تحریم‌ها علیه برخی از بدنام‌ترین ناقضان حقوق‌بشر رژیم ایران» را لغو کند. خبری که اگر عملی شود کفهٴ احتمال رسیدن به‌توافق را سنگین‌تر می‌کند.

جهان صنعت دور جدید مذاکرات را هم «امیدوارکننده» و هم «نگران کننده» می‌خواند. امیدوارکننده از این منظر نشان می‌دهد که هنوز راه رسیدن به‌توافق به‌طور کامل بسته نشده، و نگران‌کننده به‌این خاطر که که نظام در مذاکرات «در وضعیت عجیب و پیچیده‌ای» گرفتار شده «که اگر به‌درستی درک نشود، می‌تواند افزون بر این‌که احیای برجام را به فراموشی بسپارد، تبعات سختی هم داشته باشد»؛ به‌ویژه آن که «طرف غربی» در عین «تعریف و تمجید» از «پیشنویس جدید، دست به‌تهدید و حتی تحریم‌های دوباره می‌زند!».

روزنامهٔ شرق نیز ضمن این‌که دستیابی به‌توافق را منتفی نمی‌داند، امید به‌سرانجام رسیدن مذاکرات را «کم رمق» می‌نامد، می‌نویسد «بعید است نشست وین بتواند گره از کار برجام بگشاید» و «نمی‌شود دلخوشی چندانی به مذاکرات داشت».



نوبندگانی، عضو پیشین مجلس ارتجاع طرح بورل را «اهرم فشار» می‌نامد. محبعلی، مدیرکل پیشین وزارت‌خارجهٔ رژیم هم با سرخوردگی می‌گوید «فکر نمی‌کنم که اروپا و آمریکا در حال حاضر آمادگی ارائه امتیاز بیشتر به ایران را داشته باشند» و نه‌تنها «سپاه را از تحریم و لیست تروریستی خارج» نمی‌کنند، بلکه «تحریم‌های فرابرجامی را لغو نخواهند کرد». خوش چشم، کارشناس نزدیک به‌بیت خامنه‌ای ضمن این‌که تهدید‌های غرب را شروع جنجالهای دوباره می‌نامد، رویکرد آمریکا را «استراتژی مهار» نظام توصیف می‌کند تا خامنه‌ای را مجبور به‌سرکشیدن زهر کنند و «در حوزه‌های منطقه‌ای، هسته‌یی، موشکی و... . نظام را به‌شدت تضعیف کنند». از آن سو جهان صنعت پیامدهای عدم سرکشیدن جام‌زهر را بسیار خطرناک توصیف می‌کند، چرا که «تنگناهای اقتصادی به‌شدت» نظام «را تحت تأثیر قرار داده» و «جامعه نیز تاب تحمل و مقاومت» در برابر وضعیت وخیم معیشت را ندارد؛ بنابراین باید آژیرهای خطر خیزشها و قیام‌ها را به‌صدا در‌آورد، چرا که «نارضایتی‌های عمومی اگر افزوده و انباشته شود برای دولت دردسر درست خواهد کرد!»

در این شرایط بغرنج و پیچیده برجام «در بوتهٔ آزمایش» قرار گرفته که آیا در نهایت و پس از یک‌سال و نیم توافقی حاصل می‌شود؟ یا کماکان بن‌بست ادامه دارد؟