István Sándorfi maluje jak rasowy hiperrealista, ale wprowadza do obrazów elementy surrealizmu, nie wykańcza prac, bądź stosuje technikę, która polega na zlaniu się portretu z tłem. Tłem obrazów jest najczęściej neutralna ściana lub zwykła tektura, ale nawet najdrobniejsze pęknięcia w ścianie, czy zgniecenia na kartonie, są pieczołowicie oddane w obrazie. Jego obrazy są jak kadry z jakiegoś niespokojnego snu, gdzie spuszczone ze smyczy emocje buszują po magazynach pamięci, wyciągając z nich przypadkowo wybrane osoby i rzeczy, zestawiając je potem w zadziwiające kompozycje. To tak, jakby nad tymi obrazami nie było żadnej kontroli, można je tylko namalować. I tak właśnie robił wielki István Sándorfi.