یکشنبه ۷آذر پاسدار قالیباف رئیس مجلس ارتجاع در صحن علنی مجلس، به لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰ دولت روحانی حمله کرد. ساعتی بعد آخوند روحانی در جلسهٔ «ستاد هماهنگی اقتصادی دولت»، رو در روی حملات قالیباف، پاسخ او را داد.

قالیباف در مجلس گفت: «لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰ نیاز به اصلاحات اساسی دارد... کسری تراز عملیاتی لایحه بودجه نسبت به سال قبل ۱۱۷درصد رشد داشته است»؛ روحانی پاسخ داد: «بودجهٔ ۱۴۰۰منسجم، هدفمند، واقع‌بینانه و دقیق است».

قالیباف گفت: «وابستگی بودجه به نفت باید به صفر برسد و منابع نفتی نباید صرف هزینه‌های جاری شود»؛ آخوند روحانی پاسخ داد: «دولت مصر است روزانه ۲میلیون و ۳۰۰هزار بشکه نفت صادر کند».

این صحنه باز هم نشان از کشاکش در رأس هرم قدرت نظام دارد. آن هم در شرایطی که خامنه‌ای به‌تازگی روضهٔ وحدت خوانده و توصیه کرده بود: «سه قوه با هم هم‌افزایی کنند... اتحاد را حفظ کنید. ». . (۲۶ آذر۹۹) و بعد هم هشدار داد در صورت ادامهٔ جنگ‌وجدال و کشمکش، نظام «تکه تکه» می‌شود.



دعوا بر سر چیست؟
هم‌اکنون باندهای رژیم آخوندی، در شرایطی که نظام در چنبرهٔ بحرانهای مختلف دست و پا می‌زند، هر چه بیشتر با یکدیگر درگیر هستند و جنگ گرگها روز به‌روز شدت می‌گیرد. اما جنگ‌وجدال بر سر لایحهٔ بودجه، یک پله عمیق‌تر است. چرا که لایحهٔ بودجه در مافیای آخوندی به‌معنی طراحی تقسیم ثروت و سرمایه‌های مردم ایران، میان باندهای مختلف رژیم است. تا جایی که «در بودجه ۱۴۰۰، اعتبارات بسیار زیادی به افراد خاص و دستگاهها و سازمانهای خاص داده و عملاً حاتم‌بخشی کرده‌اند» (روزنامهٔ حکومتی جوان-۷دی). از این رو هر باند تلاش می‌کند با چنگ زدن بر اهرم‌های قدرت و غارت، سهم بیشتری از این خوان یغما را برای خود تصاحب کند.

ایرادگیری قالیباف و مجلس ارتجاع به لایحهٔ بودجهٔ روحانی نیز دقیقاً از همین زاویه و سهم‌خواهی بیشتر است. مگر اعضای مجلس نمی‌گویند: «لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰، بودجهٔ تسلیم و توهم است» (نیک بین، عضو مجلس ارتجاع-۷دی) و «لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰ از نظر کسری بی‌نظیر است» (زاکانی-رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس ارتجاع-۲۳ آذر)؛ پس چرا یکباره کلیات آن را رد نمی‌کنند و این دست و آن دست می‌کنند؟ علت همان «سهم‌خواهی» بیشتر است. از این رو اعضای مجلس در پی تغییراتی در جزئیات طرح هستند تا با این تغییرات جزئی، سهم بیشتری از بودجه را از آن خود کنند. روحانی هم که لایحهٔ بودجهٔ دولت خودش را «منسجم، هدفمند، واقع‌بینانه و دقیق» عنوان می‌کند، نمی‌خواهد طراحی این بودجه که بر اساس چپاول توسط باند خودش چیدمان شده، تغییر کند.

به این ترتیب باندهای نظام بر سر بودجه، هم با هم در جنگ هستند و هم با یکدیگر هم‌کاسه‌اند! آنجا که به سهم خودشان برمی‌گردد، جنگشان با هم جدی و بی‌امان است، اما آنجا که به غارت مردم و کندن پوست و گوشت مردم محروم و زحمتکش برمی‌گردد، با هم شریکند و دستشان در یک کاسه است. اگر چه ظاهر و پوشش جنگ بر سر سهم، اشک تمساح ریختن برای مردم و اقشار محروم است. این یک سناریو تکراری و شیادانه است که بیش از ۴۰سال است تکرار می‌شود. دعوا بر سر سهم قدرت و غارت با ظاهر دلسوزی برای مردم محروم!



لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰ و زندگی مردم ایران
جنگ‌وجدال باندهای نظام برای تصاحب بیشتر سرمایه‌های مردم ایران در شرایطی است که رسانه‌های حکومتی از کاهش همان اندک بودجهٔ ظاهری برای خدمات اجتماعی، خبر می‌دهند؛ تا آنجا که در لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۰ شاهد «کاهش بیش از ۱۱درصدی بودجه‌های مرتبط با اعتیاد و کاهش حدود ۱۳درصدی اعتبار تخصیص داده شده به موضوع حاشیه‌نشینی» هستیم و برای حل معضلات اجتماعی «در بودجه ۱۴۰۰ هزینه‌ای برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی (در نظر) گرفته نشده است» (روزنامهٔ حکومتی رسالت-۷دی۹۹).

نمونهٔ بسیار گویای دیگر از ماهیت عمیقاً ضدمردمی این بودجه، آن است که در آن، هیچ ردیف و عنوان مشخصی برای مقابله با بزرگترین بلیه‌یی که در حال حاضر مردم ایران را در چنگال خود می‌فشارد، یعنی کرونا در نظر گرفته نشده است!

در یک اعتراف تکان‌دهنده، عنوان مقالهٔ روزنامهٔ حکومتی کار و کارگر (۷دی) چنین است: «جای خالی ۹۹درصد جامعه در بودجه ۱۴۰۰» همین روزنامه می‌نویسد: دولت در لایحه بودجه، افزایش حقوق بازنشستگان صندوق‌های کشوری و لشگری را تنها ۲۵درصد در نظر گرفته» که اگر هم اجرایی شود ماهانه ۵میلیون تومان است، در حالی که «پنج میلیون تومان، تنها نصف سبد معاش بازنشستگان و کارگران را پوشش می‌دهد» (روزنامهٔ حکومتی کار و کارگر-۷دی۹۹).



ضرب شدن بحرانها؛ زنگ‌های هشدار
آری، ارمغان این بودجه برای مردم ایران فقر و محرومیت بیشتر و برای باندهای نظام، جدال برای غارت بیشتر است و این در شرایطی است که رژیم بحران‌زدهٔ آخوندی با جنگ شدید باندی در درون خودش، بر سر رابطه با آمریکا، اف.ای.تی.اف و نمایش انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ روبه‌روست و جدال بر سر بودجهٔ ۱۴۰۰ هم در بحرانهای دیگر نظام ضرب می‌شود. روندی که هر چه بیشتر نظام ولایت فقیه را در برابر جبهه مردم و مقاومت ایران، که در پی براندازی و گسستن بند از بند تمامیت این رژیم هستند، ضعیف‌تر و شکننده‌تر می‌کند. تا جایی که آینده سختی را که در انتظارشان هست می‌بینند و زنگ‌های خطر را به‌صدا در می‌آورند که «باید از روزی ترسید که در مقابل آتشفشان خشم و غصه و اشک مردم دیگر کاری از دست هیچ‌کس (در نظام) برنیاید... از آتشفشان گرسنگان باید ترسید!» (روزنامهٔ حکومتی آرمان-۷دی۹۹).