Bugün İzmir Karşıyaka’da bir mutfağa davetliyim. Konumuz enginar. Kalpten bir hikaye. Enginar kalbi diyeceğim söz verin sakın hafife almayacaksınız.
Senaryomuzda Damla Edes Öz’ün hikayesi var… Sen 20 yıllık profesyonel hayatın kontağını kapat, lojistikten tarıma yolculuk yap. Pandemi yetmezmiş gibi önce zeytin, sonra enginar derken biraz nar… biraz da ayva işine gir… Eğitime yeniden başla, çiftçi olacağım de!
Ne şahane değil mi…
“Ben kafamı bozdum profesyonel çalışmıyorum arkadaş” diyen herkes böyle mi yapmalı? Ruhumu doğaya açmam lazım” diyenler çiftçiliğe mi soyunmalı?
Ben bilmem siz bileceksiniz:
Öz, 45 yaşında, iki çocuk annesi, çocuklar ortaokula gidiyor. Her şey klasik anlamda planlı programlı ve yolundayken yani 5 yıl öncesine dönüyoruz; eşinin işi nedeniyle 2014 yılında pek de bilmediği İzmir’e taşındı. Son 12 yıl uluslararası lojistik olmak üzere iş hayatında koşturdu durdu. Aslında İzmir’in de bölgenin de yabancısı değil… ama yıllardır yılda topu topu 1 hafta yazlığa gelebildikleri Dikili’ye uğrayıp geçince olmuyor, havasına suyuna uzaklaşıyor insan. Anne baba yazlığı da eşinin ailesinin de yazlıkları Dikili’de… Kayınpeder kayınvalide büyükçe bir arazi bırakmışlar. Araziyi seven, kalpten bağlı olan kayınvalideymiş: “Oldukça büyük bir alan, yol üstünde! Yarım günümüzü harcayıp, ağaçlara bakıp üç tane meyve toplayıp döndüğümüz bir yerdi bizim için… İzmir’e taşındığımızda, bakış açımız değişti.”
Nedir değişen diye sordum; “…Burada tanıdıklarda bahçeler var. Zeytin toplama diye bir kültür var. Zeytini yiyoruz ama ne zeytin ne zeytinyağı nedir bilmiyoruz… Sonra sonra öğrendiğim; bizim yağımız sıkılıyor, toptancıya satılıyor. Eşime ve kayınbiraderime, “…sizin de hakkınız bu…” diyerek her yıl üçer beşer teneke yağ geliyor… Biz bundan ötesini bilmiyoruz. Nasıl toplanıyor, nasıl saklanıyor, nasıl sıkılıyor…. Zeytini öğrendikçe hayran kaldım… Kendimi kurumsaldan başka nereye konumlandırırım dedikçe ve çocuk büyütmenin de çok büyük etkisiyle, malum çocuklarımıza nasıl bir dünya bırakacağımız hepimizin derdi… Söylenip söylenip bir şey yapmıyoruz gibi hissediyordum. Yıllardır bildiğiniz şeyler farklı gelmeye başlıyor. Öğrendikçe bir hayranlık, kızgınlık, öfke…