در سالگرد قیام آبان۹۸، کارشناسان و رسانه‌های حاکمیت به یکدیگر و به تمامیت استبداد دینی هشدار می‌دهند. آنها در این هشدار ـ که بی‌تردید مخاطب اول آن خامنه‌ای است، رژیم را از عواقب اقداماتی که می‌تواند «سریع‌ترین دستور‌العمل برای تکرار آبان۹۸ باشد»! می‌ترسانند. به‌راستی که آتشفشان خشمناک آبان به کابوس عمامه‌داران تبدیل شده است؛ کابوسی که از آن گریزی ندارند و به زبانهای مختلف به آن اقرار می‌کنند.



پرهیب ابر تورم
قلم‌زن یکی از رسانه‌های وابسته به باند اصلاح‌طلبان قلابی، با اذعان به وضعیت شکنندهٔ رژیم در سالگرد آبان می‌نویسد:

«اگر این دور از مذاکرات هم به‌توافق و احیای برجام بالغ نشود، تأثیر این قفل‌شدگی تنها در حیطهٔ روابط بین‌الملل باقی نمی‌ماند و تأثیر بلافصل آن در داخل کشور است» (مستقل. ۱۵آبان ۱۴۰۰).

کالبدشکافی این جمله، ما را به نتیجهٔ زیر رهنمون می‌شود:

برخلاف ادعاهای پهلوان پنبه‌یی و پوشالی رئیسی در مورد «مذاکرات نتیجه محور»! و نیز دور زدن تحریم یا تحریم‌شکنی و مذاکره از موضع «اقتدار»! آنچه بر روی زمین می‌گذرد، بی‌ریخت‌تر از آن است که قابل توصیف باشد. حرفهای قبلی خامنه‌ای مبنی بر عجله نداشتن برای مذاکره یا گره نزدن سرنوشت اقتصاد به برجام تو خالی درآمده است؛ هم‌چنین اظهارات ابراهیم رئیسی که با تقلید از خامنه‌ای در ۲۶مهر ۱۴۰۰ گفت:

«با جدیت کارِ اقتصاد مقاومتی را دنبال خواهیم کرد و سفره و بازار و نان مردم را به این مذاکرات گره نمی‌زنیم». !

اعلام از سرگیری مذاکرات از طرف دولت جوان حزب‌اللهی، یک غلط کردم صریح از شعارهای شیادانه در محاصرهٔ بحرانهاست. بنا به اعتراف محسن خجسته‌مهر، مدیرعامل شرکت نفت رژیم «اگر سناریوهای جبرانی برای تولید گاز اجرایی نشود، تا چند سال آینده ایران به یک کشور وارد کنندهٔ گاز تبدیل خواهد شد. محسن طرزطلب، مدیر عامل شرکت تولید برق نیروگاههای حرارتی هم از احتمال خاموشی در زمستان به‌دلیل کمبود سوخت خبر داده است» (سلام نو. ۹آبان ۱۴۰۰).

داده‌های حکومتی حاکی است که فقط ۳۷.۵درصد از درآمدهای مربوط به واگذاری دارایی‌های سرمایه‌یی در بودجهٔ سال۹۹ محقق شده. این رقم کمی بیش‌تر از یک‌سوم است. نتیجه این‌که دولت رئیسی مابه‌ازای کسری بودجه را با استقراض از بانک مرکزی و چاپ پول جبران خواهد کرد. به‌همین دلیل پرهیب یک «ابر تورم» بر اقتصاد آخوندی سایه انداخته است.



مجاهدین، سلسله‌جنبان حرکت گسل‌های اجتماعی
برای استبداد فرتوت دینی، ابر تورم و ورشکستگی اقتصادی تمام صورت‌مسأله نیست. بلوغ شرایط عینی (نارضایتی مردم از وضعیت کنونی) و گره‌خوردگی آن با شرط ذهنی (مقاومت ایران و کانون‌های شورشی) موقعیت انقلابی را در ایران امروز به بستری مساعد برای قیام و خیزش تبدیل کرده است؛ بگونه‌یی که قلم‌زنان باند مغلوب نظام برای برون‌رفت از این وضعیت به دولت جوان حزب‌اللهی توصیه می‌کنند که هر چه سریع‌تر تن به عواقب مذاکره با آمریکا برای رفع تحریم‌ها بدهد؛ در غیر این‌صورت باید خود را آمادهٔ استقبال از حرکت گسل‌های عظیم اجتماعی نماید؛ گسل‌هایی که به‌حرکت درآورنده و سمت‌دهندهٔ آن نیرویی جز مجاهدین نیست.

«آیا بحران اقتصادی، گرانی‌ها و تورم بی‌سابقه، همان نیروی به‌حرکت درآوردندهٔ گسل‌های اجتماعی نیست؟

مهمتر این‌که دشمنی هم هست که برای حرکت گسل‌های اجتماعی لحظه‌شماری و برنامه‌ریزی می‌کند. به‌ویژه در شرایطی هستیم که دشمن، خاصه (مجاهدین) که خود باعث و بانی گرفتاری کشور و نظام در بحران اتمی بوده‌اند، در تلاشند تا به‌نارضایتی‌های اجتماعی دامن بزنند و گسل‌ها را به‌صورت اغتشاش‌های پراکنده و در گام بعد گسترده، به‌حرکت در‌آورند. مگر نمی‌بینیم همین (مجاهدین) که از دو دههٔ پیش با نفوذی‌های‌شان در مراکز حساس کشور، پیاپی اسرار نظامی و اطلاعاتی را منتشر می‌کنند و باعث و بانی اصلی تحریم‌های ظالمانه هستند، اکنون در داخل کشور نیز تیم‌های تخریب خود [بخوانید کانون‌های شورشی] را گسترش داده‌اند و جوانان را برای شورش و اغتشاش تحریک می‌کنند؟» (مستقل. ۱۵آبان ۱۴۰۰)



زلزله‌ای با پیامدهای مخوف!
با درک چنین خطری‌ست که اصلاح‌طلبان قلابی برای دولت جوان حزب‌اللهی نسخهٔ مذاکره می‌پیچند و با ولع تمام به آن دعوت می‌کنند:

«چرا اکنون که طرف‌های مقابل پیاپی از ایران برای دستیابی به یک توافق در وین دعوت می‌کنند تا ایران از فرصت استثنایی برای رفع تحریم‌ها استفاده کند، مسئولان تعلل و درنگ کرد‌ه‌اند؟ آیا متوجه هستند که این تعلل و درنگ، ناخواسته، بسترسازی برای حرکت گسل‌های خطرناک است؟» (همان منبع)

برخلاف تصور آنها، با عبور عقربه‌های وضعیت رژیم از محدودهٔ قرمز، توصیه‌های این‌چنینی به خلیفهٔ مست از جنون ارتجاع در لبهٔ پرتگاه سرنگونی دردی از او دوا نخواهد کرد. آویختن به کالبد برجام نیز دیگر نمی‌تواند از وقوع زلزلهٔ مهیب اجتماعی جلوگیری کند؛ زیرا خودشان می‌گویند:

«این‌بار با توجه به وضعیت غیرقابل مقایسهٔ بحران اقتصادی با سال‌های پیش، اگر گسل اجتماعی به‌حرکت درآید، حتی فکر کردن به پیآمد زلزلهٔ آن نیز خوفناک است» (همان).

این گسل‌ها در عمق جامعه فعال هستند و مانند آبان۹۸ بدون اطلاع در زمانی که باید به حرکت درخواهند آمد.