W centrum malarstwa Denisa Sarazhina jest zawsze człowiek, najczęściej przedstawiony bądź z zakrytą twarzą, bądź unikający wzroku, tak jakby był skrajnie nieśmiały, bądź nieufny. Jedyną jego platformą komunikacji pozostaje język ciała, wszystko to, co skryte jest w postawie, czy w gestach. To trudny wybór artystyczny, wszak oczy człowieka są drzwiami do jego duszy, gdy się one zamknął lub ich nie widać należy szukać prawdy w bardziej wyrafinowanych strukturach, jak choćby gesty. Oprócz walorów czysto estetycznych, bo te obrazy są po prostu piękne, warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Może artysta przez swą sztukę chce nam zwrócić uwagę na wagę potencjału komunikacyjnego naszego ciała, zachęcić do kontemplacji i uważnego poddania rozwadze naszej gestykulacji.