جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیهٔ اروپا و مبتکر طرح اخیر اروپا برای نجات برجام، با اشاره به‌ آخرین پاسخ رژیم به‌ این طرح گفت که «آخرین تعامل ما با رژیم ایران نه همگرا، بلکه واگرا بود» وی تأکید کرد «اکنون نسبت به‌ چشم‌انداز امضای توافق، اطمینان ندارم!»(۱۴شهریور).

این موضوع نشان داد مراسم بی‌پایان احیای جسد بی‌جان برجام که یک‌سوی آن رژیم آخوندی است، بسیار بغرنج‌تر از آن است که وعده‌هایی مانند «تنها ۵ثانیه با خط پایان فاصله داریم»(اولیانوف ۱۶مرداد) جدی باشد.

پس از موضع بورل، آه از نهاد رژیم آخوندی برآمد و از زبان مرندی که تقریباً سخنگوی تیم مذاکره‌کننده شده است، نالید: «بورل متحد آمریکاست و یادش رفته که دلیل مذاکرات این است که غرب برجام را نقض کرد!»(۱۵شهریور). شورای عالی امنیت نظام هم با سرخوردگی در ارگان خود از «تجربه بدعهدی آمریکا و بی‌عملی اروپا در برجام» گفت و با نگرانی، شکست برجام را معادل اقدامات «منفعت‌جویانهٔ» غرب «علیه نظام» تفسیر کرد(نورنیوز ۱۵شهریور).



اما چرا موضوع بورل رژیم را نگران کرده؟ مگر این خود رژیم نیست که طی یک سال و نیم گذشته در فرصت‌های مختلف نزدیک بودن حصول توافق، در سر بزنگاه، چوب لای چرخ گذاشت و باعث شکست ۸دور مذاکرات وین و یک دور مذاکرات دوحه شد؟ و اکنون هم با پاسخ نهایی‌اش، طرح اتحادیهٔ اروپا را هم با شکست روبه‌رو کرد؟

سرخوردگی و ناله‌های رژیم ناشی از شکست سیاستش، یعنی سیاست بازی موش و گربه برای خریدن زمان است. خامنه‌ای برای تضمین بقای نظام ننگینش، در پی دستیابی به‌ بمب اتم است. اما مشکلش این است که پس از افشای این برنامهٔ ضدملی در مرداد ۱۳۸۱ توسط مقاومت ایران، جامعهٔ جهانی نسبت به‌ آن آگاه و میز خامنه‌ای واژگون شد. از آن پس و به‌ویژه طی یک سال و نیم گذشته، خامنه‌ای سیاست بازی موش و گربه را در پیش گرفت تا با بازی دادن طرف‌های غربی مماشاتگر، وقت بخرد و پنهانی پروژهٔ بمب‌سازی اتمی را پیش ببرد.



یک سال سردواندن طرف غربی و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در چارچوب همین سیاست صورت گرفت است. همان نمایش تکراری که ابتدا در رابطه با بازرسی از سایت‌هایش و پاسخ به‌ این‌که منشأ ذرات اورانیوم پیدا شده کجاست، شاخ و شانه می‌کشید که کوتاه نمی‌آییم اما با نزدیک شدن به‌ نشست نوبه‌ای شورای حکام، هر بار در دقیقهٔ ۹۰ مدیرکل آژانس را به تهران می‌برد و با وعده‌هایی پوشالی، محکومیت در شورای حکام را از سر می‌گذراند و وقتی به‌قول معروف خرش از پل شورای حکام می‌گذشت، همان آش و همان کاسه...؛ بدین صورت تا جلسهٔ بعدی شورای حکام ۳ماه زمان برای بمب‌سازی می‌خرید.

در ۸دور مذاکرات وین نیز همین سیاست را در پیش گرفت. حتی در اسفند‌ ۹۹ همه گمان کردند دیگر پایان کار است و بعدها حسن روحانی گفت: «اگر گرفتار مصوبهٔ هسته‌یی مجلس نمی‌شدیم» برجام در «اسفند ۹۹» به‌ نتیجه می‌رسید(روحانی ۲۸تیر ۱۴۰۱)، البته آخوند روحانی نگفت که مصوبهٔ مجلس هم در چارچوب همان سیاست بازی موش و گربه بود که مدتها غرب را در مذاکره سربدوانند و با واژگون کردن میز در لحظات آخر و علم کردن دور بعدی مذاکرات، برای بمب‌سازی وقت بخرند.



اما اکنون رخدادهای زیر نشان از پایان عمر سیاست بازی موش و گربه برای وقت‌ خریدن دارد:

- نقطه‌ٔ عطف صدور قطعنامه در آخرین جلسهٔ شورای حکام علیه رژیم

- موضع آمریکا پس از آخرین پاسخ رژیم به‌ طرح اروپا که از ادامهٔ تعامل با رژیم در این رابطه ابراز سرخوردگی کردو

- موضع بورل که پاسخ رژیم را واگرا نامید و گفت از به‌سرانجام رسیدن احیای برجام، اطمینان ندارد.