نگرش مترقی به ماه رمضان و ارزشها و اهداف نهفته در آن در نقطه مقابل برداشت ارتجاعی و آخوندزده از ماه رمضان، می تواند نقطه انگیزش و پرورش صفات انسانی و مبارزاتی باشد. بنابراین خواستیم در سری برنامه‌هایی به مناسبت ماه رمضان، به ویژگیهای پویای اسلام مترقی در این زمینه بپردازیم لذا دعوت کردیم از برادر مجاهد محمد حیاتی تا همراه ما باشند.

درس اول
مقدمه به بحث روزه
راجع به روزه و روزه داري دراسلام و فلسفه آن، زياد مطلب نوشته و بحث كرده اند. بعضي ها به جنبه هاي علمي و تأثيرات پزشكي و بهداشتي آن تأكيد كرده اند. بعضي ها به ويژگي تزكيه نفس و خلوص و پاكي فردي انسان درطي ماه رمضان پرداخته اند. به اين منظور درطي ماه رمضان علاوه بر امساك ازخوردن و آشاميدن و رعايت بعضي موارد باطل کننده يكسري آداب و رسوم عبادي را بجا مي آورند. بعبارت ديگر روزه را بعنوان يك امر فردي وعبادي دررابطه با دستورات الهي انجام مي دهند. نظام هاي ارتجاعي بخصوص رژيم ولايت فقيه به اين جنبه اخير پرداخته آنرا حكم الهي خوانده درتبليغ اجراي آن، حتي به زور متوسل مي شوند. و سؤال مهمتر این است که آیا روزه گرفتن ما مشابه آنچه که خمینی و خامنه‌ای تبلیغ و ترویج می کنند نیست؟ واقعا چه تفاوتی بین این روزه با روزه آخوندهاست؟ حقيقت چيست؟ اصلا روزه گرفتن يا بجا آوردن ساير شعائر مذهبي ازچه ضرورتي برخاسته است. اگر احكام عبادي را بجا نياوريم چه اتفاقي مي افتد؟ اگر روزه بگيريم يا نگيريم چه مشكلي پيش مي آيد؟ آيا خدايي كه ما مي پرستيم و رب العالمين است به نماز وروزه ما نياز دارد يا ما نيازمند پرستش هستيم.
در اساس جوهر همه اين اعمال عبادي يك مسير ويك معنا ومفهوم دارد هدفي ومقصودي را دنبال ميكند. چون خلقت و آفرينش جهان بي سمت وسو و بي حساب و كتاب نيست. دراين رابطه دركليت دو ديدگاه و دو انديشه كاملا متضاد در برابر هم قرار دارد اگر به اين نكته توجه نكنيم يا بالكل سراغ نمازو روزه نمي رويم يا بصورت صوري و ظاهري با انديشه ارتجاعی به سراغ اجراي اين اعمال مذهبي مي پردازيم.
اما دقيقاً همين‌جا مرزبندي بين انقلاب و ارتجاع ترسيم مي‌شود. بين مجاهدين و خميني، بين آن صدها هزار شهيدي كه مجاهدين ومبارزين داده اند و دشمن ضد بشري ولايت فقيه.مجاهدینی که بیش از نیم قرن در مقابل چنین اندیشه ارتجاعی ایستاده و مبارزه کرده‌اند.بنابراین عمل آنها پشتیبان سخنانشان است. نگاهی کنیم به زندانها و مقاومت جانانه مجاهدین در زندانها و شکنجه‌هایی که در ماه رمضان و با زبان روزه تحمل می کردند. نگاهی کنیم به بمبارانها و موشکپرانیهای رژیم علیه قرارگاههای مجاهدین در ماه رمضان و عید فطر. به راستی چرا اینقدر رژیم آخوندی از انجام شعائر توسط مجاهدین وحشت دارد؟ زیرا در انجام این شعائر توسط مجاهدین تخته شدن دکان دینفروشی خودشان را می بینند. چرا که به قول قرآن عملکرد آخوندها در رابطه با قرآن مانند چارپایانی است که کتاب خدا را حمل میکنند. مثلهم کمثل الحمار یحمل اسفارا. بنا بر این مجاهدین توانسته‌اند روزه و شعائری را معرفی کنند که ۱۸۰ درجه با ارتجاع و استبداد مذهبی حاکم بر میهنمون متفاوته.
يكي پيامش رحمت و پيام رهايي و مغفرت است، ديگري پيام پليدي و پلشتي و سنگدلي و شقاوت كه انسانهاي تحت حاكميت را بخاك سياه نشانده اند. اگرآخوند ها مي‌توانستند، برده‌داري را هم رواج مي‌دادند، كنيزداري را هم رسماً قانوني مي‌كردندکه بدترش را کرده اند.
اما درقران در سوره بقره مي خوانيم: يا ايها الذين امنوا كتب عليكم الصيام كما كتب علي الذين من قبلكم لعلکم تتقون.
روزه را برشما واحب گردیدكما اينكه بر پيشينان شما هم واجب شد تا بدينوسيله به رهايي فردي و جمعي نائل گرديد. بنابراين مجاهدين روزه و هر عمل عبادي را نياز خود درجهت تعالي و حركت تكاملي فردي و جمعي بسوي ابديت مي بينند وآنرا آزادانه و آگاهانه انتخاب مي كنند وبهاي اين مسير تكاملي را با تمام توش وتوانشان مي پردازند درنقطه مقابل آنها ارتجاع اعمال عبادي را و روزه را با تزوير و ريا وسيله اعمال حاكميت و چپاول انسانها بكار مي گيرند. دوايدئولوژي بكلي متضاد. درهمين رابطه چند جمله از يكي از سخنراني هاي ماه رمضان برادر مسعود را يادآوري مي كنم:
” دو‌نوع اسلام سراپا متضاد از زمان امام حسين و يزيد، از روزگار علي با معاويه و خوارج در‌مقابل هم صف‌بندي كرده‌اند. اي‌بسا كه پس‌از چهارده قرن، ما به‌آن قدر تاريخي رسيده باشيم كه بين اين دو‌نوع اسلام تعيين تكليف شود.
يك‌طرف مهيب‌ترين نيروي ارتجاعي تاريخ ايران، با دجاليت اسلام‌پناهانه و يك‌طرف مجاهدين. عجبا كه بالاترين تضاد و خون هم بين اينها جاري است، به‌نحوي فوق متناقض.
در سطح جهاني هم بين دو‌نوع اسلام بايد بالاخره قضاوت شود. البته آنهايي كه به‌قول قرآن در قلوبشان مرض و غرضي است، مي‌گويند اسلام همين است. عجب! پس بين اسلام معاويه و اسلام حضرت علي هم اسلام همان اسلام معاويه است! بين خوارج و حضرت علي، بين يزيد و امام حسين هم همين است. يازده نسل از ائمهٌ اطهار، الگوهاي عقيدتي و تاريخي مجاهدين و اسلام علوي، در برابر جباران، يكي پس‌از ديگري به‌شهادت رسيدند، آن‌هم در اعصار و قروني كه هيچ جنبش مترقي و انقلابي ديگري وجود نداشت و سطح نازل قواي مولد و آگاهي ناچيز آن روزگاران هرگز چنين چيزي را اقتضا نمي‌كرد. اين يك‌نوع اسلام است، سراپا متضاد با آن‌چه خميني و دمبالچه های تاريخيش ادعا مي‌كنند.”
”حالا در ماه رمضان سخن از قطع كوتاه‌مدت ده، پانزده ساعته خوردن و نوشيدن و خودداري از ارتكاب ساير مبطلات است. قرآن مي‌گويد اين آيين در همان ماهي برگزار مي‌شود كه قرآن نازل شده و هدايتي است، نوري و تابشي براي مردم و فرقان. فرقان يعني فرق داشتن و فرق قائل شدن و مرزبندي كردن. فرق با چه‌چيزي؟ لابد با خودداري از خورد و خوراك مي‌خواهد با دنياي حيواني كه مبناي مادّي وجود آدمي است، مرزبندي كند. مي‌خواهد مرزبندي آن فرد را و آن جمع را در مسير تكامل مشخص بكند. هم‌چنين يك تطبيق عابدانه و عارفانه با قصد قربت در طول يك‌ماه و هم‌چنين انطباق از پیش با جهاني كه گويا در آن پیری و کهولت و مشتركات حيواني وجود انـــــساني موضوعيت ندارد و سخــن از حيــات متعالي است”.
با اين مقدمه كوتاه خواستيم بصورت كلي موضع خودمان را درمقابل ساير مدعيان دين روشن كرده باشيم كه ما از چه موضعي وارد ماه روزه داري مي شويم.