پس از چندین روز بوق و کرنا برای مناظرات سیرک انتخابات، کوه ولایت موش زایید! مناظره‌ای که شعبده‌ای کوچک در چارچوب شعبدهٔ بزرگ انتخابات ۱۴۰۰ بود! آن هم انتخاباتی که پیشاپیش خامنه‌ای با قلع و قمع خودی‌ترین خودی‌ها و به‌جان خریدن خون‌ریزی شدید ناشی از این جراحی، عزمش را برای بیرون آوردن آخوند جلاد ابراهیم رئیسی از صندوق جزم کرده است.



اما اوضاع تمامیت نظام آن‌قدر بحرانی و داغان است که در شعبدهٔ مناظرهٔ ۱۵خرداد با این‌که هر ۷نفر، دستچین شدهٔ شورای نگهبان خامنه‌ای بودند، اما باز هم اعتراف‌ها، جنگ شدید گرگ‌ها و وضعیت متشتت نظام به نمایش گذاشته شد. برای نمونه در زمینهٔ اقتصاد نابود شده و فروپاشیده گفتند:

«۵۰درصد مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند» (مهرعلیزاده)؛
«ارز پول ملی نابود شده» (زاکانی)؛
«روزانه ۲هزار میلیارد تومان خلق پول می‌شود» (جلیلی)؛
«نقدینگی ۷۰هزار برابر شده» (قاضی زادهٔ هاشمی).


به اژدهای هفت‌سر نظام و دزدی‌های نجومی نهادینه هم اعتراف کردند که:

«۸۰درصد مجوزهای اقتصادی با رانت داده می‌شود» (زاکانی)؛
«شاهد یک مافیای درهم تنیدة واردات هستیم» (قاضی‌زاده هاشمی)؛
«۱۱ ابر بدهکار بانکی داریم که ۹۰هزار میلیارد بدهی دارند» (زاکانی)؛
«اقتصادی رانتیغارتی درست کردیم» (قاضی‌زاده هاشمی).
با این‌که خامنه‌ای همتی و مهرعلی‌زاده را تنها به‌عنوان دکور و جور کردن جنسش آورده، اما شدت جنگ‌ گرگ‌های هار نظام تا حدی است که همین دکورها و عناصر دستچین شده هم به‌جان هم افتادند. مهرعلیزاده دست رئیسی را رو کرد که «فقط ۶ کلاس سواد داری!»؛ و پاسدار رضایی خطاب به همتی گفت: «اگر رئیس دولت بشوم اول تو و برخی اعضای دولت روحانی را ممنوع الخروج و بعد تحویل قضاییه می‌دهم»؛ و همتی هم خطاب به رئیسی می‌گفت: «آیا به من امان‌نامه می‌دهی که بعد از مناظره» مرا نگیرید!



آخوند جلاد رئیسی هم که تشت رسوایی جنایاتش از بام به زمین افتاده، خطاب به همان دکورها می‌گفت: «چرا این‌قدر به من تهمت می‌زنید؟» و با اشاره به موج نفرتی که توسط مردم نسبت به او و جنایاتش، به‌ویژه قتل‌عام ۶۷ وجود دارد می‌نالید: مگر نمی‌بینید معاندین نظام چه حرف‌هایی دربارهٔ من می‌زنند و «همین الآن در سایتها نگاه کنید چقدر به من تهمت می‌زنند!».

اما چرا باید پس از تیغ‌کشی شورای نگهبان، حتی توسط همین کسانی که به‌دقت دستچین شد‌ه‌اند، چنین بلبشو و بحرانی به‌پا شود؟

علت به بن‌بست خامنه‌ای برمی‌گردد. این‌که می‌خواهد برخلاف قانون «محال جمع ضدین» دو پدیدهٔ سراپا متضاد، یعنی انقباض و تک‌پایگی را با نمایشی از پدیده‌هایی که نماد دموکراسی هست، مانند مناظره، باهم جمع کند؛ و نتیجهٔ چنین تناقضی همین نمایش مضحکی می‌شود که هرکس می‌بیند، نمی‌داند بخندد یا بگرید!



البته این شعبده‌ها از نظر مردم ایران هیچ ارزشی ندارد. این واقعیت آن‌قدر گویاست که در همین شعبدهٔ مسخره هم، کاندیداهای دستچین شده با التماس می‌گفتند: « «مردم شما می‌خواهید اعتراضتان را به‌وسیلهٔ قهر با صندوق نشان دهید... شما تصمیم گرفتید در این انتخابات رأی ندهید!» (همتی).

بله، مردم ایران این شعبدهٔ خون و غارت و جنایت را به‌طور سراسری تحریم کرده‌اند و یک رأی هم بیشتر ندارند: سرنگونی!