Gościem dziesiątego odcinka podcastu jest Robert Siwczyk - badacz kina slapstickowego i niemego, znawca kina. Jego przygoda z X Muzą zaczęła się od "Brzdąca" Chaplina (1921). Od trzech lat na autorskim blogu "Klatki na oczach" oraz w różnych artykułach bada wnikliwie komedię slapstickową (także dźwiękową) - strukturę gagu, timing, konteksty występowania, itd.

W dziesiątym odcinku podcastowej serii, przyglądamy się wspólnie z Robertem - możliwym wpływom i inspiracjom tzw. chaplinadą w twórczości Krzysztofa Kieślowskiego. Analizujemy nie tylko takie tytuły jak „Trzy kolory: Biały”, „Personel” czy „Amator”, ale wnikamy głębiej szukając chociażby odprysków czy przebłysków slapsticku w twórczości polskiego reżysera (np. w „Krótkim filmie o miłości”). Czym charakteryzuje się chaplinowskie spojrzenie na ludzkie losy? Dlaczego „Brzdąc” znalazł się na liście ukochanych filmów Kieślowskiego? Czy znajdziemy punkty styczne w biografiach tych dwóch twórców? Na te oraz inne pytania spróbujemy odpowiedzieć w najnowszym odcinku „Kieślowskiego 2.0”.

Naszą rozmowę rozpoczęliśmy od rozmowy o twórczości Kieślowskiego. Na potrzeby podcastu Robert obejrzał w krótkim czasie niemalże całą filmografię twórcy „Przypadku” i dzieli się z nami swoimi szczerymi spostrzeżeniami. Zauważcie, że to powracający motyw wszystkich odcinków – goście i gościnie opowiadają o swoich przeżyciach związanych z twórczością Kieślowskiego i jej odbiorem (często ulegającemu znacznym przemianom) na przestrzeni lat. Uważam, że to bardzo cenne świadectwa, które same w sobie za kilkanaście lat będą mogły stanowić materiał do filmoznawczych badań.


Projekt zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu

🐭C'.C. & D.D.🌻