قیام سراسری در پیشروی مداوم خود رو در روی سرکوب وحشیانه و ترفندهای دشمن، قدم‌به‌قدم با تحولات شگفت رو به پیش همراه بوده است. پیوستن کارگران پتروشیمی عسلویه و نفت‌گران به‌ صفوف قیام‌کنندگان در بیست و پنجمین روز قیام، شگفتی این روز بود. کارگران پیمانی پتروشیمی عسلویه در سال‌های اخیر بارها برای احقاق حقوق خود دست به‌ اعتراض و اعتصاب زدند، اما از رژیم جز سرکوب یا وعده‌های دروغ و توخالی چیزی تحویل نگرفتند. آنها این‌بار در بحبوحه قیام با شعارهای سیاسی و انقلابی و نفی تمامیت دیکتاتوری آخوندی پا به میدان نهادند و با حمایت سایر کارگران هم روبه‌رو شدند.

در روزهای گذشته، قیام ۲فراز مهم را طی کرد؛ ورود دانشجویان ده‌ها دانشگاه در سراسر کشور و ورود دانش‌آموزان در چند شهر به‌ قیام. ورود دانشگاه و دانشجویان به‌ میدان قیام و انقلاب، به‌معنای شکست همهٔ ترفندهای رژیم آخوندی برای خنثی کردن و زمین‌گیر کردن دانشگاه‌ها و بازگشت دانشگاه به‌ جایگاه رفیعی است که طی دهه‌های گذشته همیشه به‌عنوان «سنگر آزادی» شناخته شده و چشم و چراغ جامعهٔ ایران بوده است.

ورود دانش‌آموزان نیز که یکپارچه شور و آتش رزمندگی‌اند، یادآور حماسه‌های فراموشی‌ناپذیر میلیشیای مجاهد خلق در دههٔ ۶۰ است. ورود این جمعیت میلیونی همراه با دانشجویان، کفهٔ قیام و انقلاب را هر چه سنگین‌تر کرده است.

اکنون بر این بستر، ورود کارگران محروم و ستمدیده پتروشیمی عسلویه و نفت‌گران به‌ صفوف قیام از چند منظر حائز اهمیت است:

۱. به‌لحاظ سوابق تاریخی، نفت‌گران، از زمان جنبش ملی با پیشوایی دکتر مصدق فقید، نقش پیشتاز در میان کارگران داشته‌اند. در انقلاب ضدسلطنتی نیز نفت‌گران و اعتصاب آنها نقش قاطعی در پایان دادن به‌ حکومت شاه ایفا کردند.

۲. به‌لحاظ اقتصادی، شریان حکومت به‌دست نفت‌گران است و اعتصاب آنها، همان‌گونه که در انقلاب ۵۷ کمر رژیم شاه را شکست، اکنون نیز اعتصاب آنها، ضربه جبران‌ناپذیری به‌ رژیم وارد می‌کند و آن را از بخش عمده و غیرقابل جایگزین درآمدهایش محروم می‌کند.

۳. نفت‌گران به‌دلیل پیشینه‌شان در جنبش و به‌رغم دشمنی کین‌توزانه رژیم با تشکل‌های کارگری، هم‌چنان همبستگی خود در بخش‌های مختلف صنعت نفت و پتروشیمی را حفظ کرده‌اند. کمااین‌که دیدیم پس از به‌حرکت درآمدن کارگران عسلویه، کارگران و کارکنان سایر بخش‌ها، از پتروشیمی بوشهر و هنگام تا نفت‌گران آبادان با سرعت چشمگیری به‌ آنها پیوستند. دشمن از هم‌اکنون به خود می‌لرزد که روزهای آینده شاهد پیوستن فزایندهٔ کارگران به‌ صفوف قیام و اعتصاب خواهد بود.

۴. در حالی که رژیم غارتگر آخوندی، بیشترین ستم و استثمار را بر کارگران تحمیل کرده و جامعهٔ کارگری را به‌ یک انبار عظیم باروت تبدیل کرده، پیوستن سایر کارگران به‌ صفوف قیام چنین نیروی عظیمی را وارد میدان می‌کند.

۵. شمار کارگران ایران بین ۱۴ تا ۱۵میلیون نفر برآورد می‌شود که با خانوادهٔ خود، تقریباً نیمی از آحاد جامعه را تشکیل می‌دهند و با ورودشان به‌ صحنه، قیام و انقلاب یک گام بلند رو به‌ جلو و رو به‌ پیروزی محتوم برمی‌دارد.

۶. کارگران در رژیم ستم‌شیخی، بیش از هر قشر و طبقه‌یی مورد اجحاف و استثمار قرار گرفته‌اند و به‌قول معروف چیزی جز زنجیرهایشان برای از دست دادن ندارند. آنها نیروی عمده در هر تحول و انقلاب اجتماعی هستند؛ با ورود آنها به‌ صف قیام‌کنندگان، قیام و انقلاب از یک نقطهٔ بی‌بازگشت عبور می‌کند.