عشق حقيقی ترين احساس بشری ست آنقدر حقيقی كه ۱۲۰ هزار نفر به طناب های دار بوسه زدند.
و به جوخه هاي اعدام سلام كردند. آنقدر حقيقی، كه انسان های بسياری با جسم های نحيفشان سخترين شكنجه های غير انسانی را تجربه كردند و تاب آوردند. عشق بود كه مقاومت آفريد، و عشق بودكه رسم تسليم ناپذيری انسان را در تاريخ ثبت و جاري كرد. عشق به خاك خود، عشق به همنوع خود و عشق به آزادی.
پوران نائبی مجاهدی كه در ميان عاشق ترين انسانهای عصر ما زيست، دوشادوش آنها در نبردی سهمگين شركت داشت، و خود چهره مقاوم زندانی در چنگال هيولای آدمخواری ست كه مرزهای جنايت ورذالت را درنورديده.
او در ۱۹ خرداد ۱۳۶۰ در حالیکه قصد شركت كردن در یک تظاهرات مسالمت آمیز را داشت، در میدان فردوسی، پس از آنكه مورد ضرب و شتم وحشیانه چماقداران با چاقو و پنچه بکس و سنگ و چماق قرار گرفت، دستگير شد. او و مجاهد شهید زهره قائمی، در حاليكه از ناحيه سرو صورت زخمي شده بودند توسط اوباش چماقدار ولباس شخصی ابتدا به كميته فردوسی و بعد كميته عشرت آباد و سپس به همراه ۷۰ نفر ديگر از بازداشت شدگان به اصطبل جهانبانی منتقل شدند، و دژخيمان پس از سه هفته آنها را به زندان قزلحصار منتقل كردند .
اين دستگيری شروع پهنه ديگری از مقاومت در برابر دشمن بود. مقاومتی كه با گنج عظيمی از چهره هاي حماسين فرزندانش، تا ابد به خود خواهد باليد . فرزندان ايستادگی كه تاريخ فردا با نام آنها آغاز خواهد شد.