«بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران» عنوانی ا‌ست که به ایران تحت حکومت جمهوری اسلامی داده‌اند.
روز سوم مه روز جهانی آزادی مطبوعات است، که به پیشنهاد یونسکو در چهل‌و‌هشتمین اجلاس سازمان ملل به تصویب رسید.
دلیل انتخاب این روز سالروز انتشار اعلامیه ویندهوک است. اعلامیه ویندهوک دعوتی تاریخی است به آزادی مطبوعات. این اعلامیه از آزادی مطبوعات به‌عنوان عنصر حیاتی حق آزادی بیان، مطابق با ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر، حمایت و تاکید می‌کند که وجود مطبوعات مستقل، متکثر و آزاد لازمه پیشرفت و بقای دموکراسی و توسعه اقتصادی است.
آنچه جمهوری اسلامی را در برخورد با روزنامه‌نگاران به حکومتی هولناک تبدیل می‌کند این است که در هیچ دوره‌‌ای از تاریخ، همانند چهاردهه گذشته عرصه بر رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران تنگ نشده است.
مدیریت و کنترل صدور مجوز، قوانین سخت ممنوعه‌ها، فشار امنیتی مداوم بر روزنامه‌نگاران و خانواده‌های آنان در مدت فعالیت، دستگیری و شکنجه و زندان به جرم نوشتن مطالبی خلاف نظر حکومت، همگی سبب شده است زندان‌‎های نظام اسلامی از روزنامه‌نگاران خالی نباشد.
در دوره‌های توقیف فله‌ای نشریات، مانند سال‌های آغازین دهه هشتاد، تعداد روزنامه‌نگاران زندانی به حدی بالا بود که به گفته برخی پیشکسوتان این حوزه، می‌شد مجرب‌ترین تحریریه تاریخ ایران را در زندان اوین تشکیل داد.
حکومت جمهوری اسلامی همواره برای فرار از اتهام سرکوب آزادی بیان، به روزنامه‌نگاران برچسب همکاری با بیگانگان و حتی اتهام‌های اخلاقی وارد کرده و آن‌ها را مجبور به اعتراف‌های تلویزیونی برای پذیرش این اتهام‌های دروغین کرده است.
در این عرصه، زن و مرد، پیر و جوان برای حکومت تفاوتی ندارد و زندان‌های ایران از روزنامه‌نگاران ۲۰ ‌ساله تا پیشکسوتان ۸۰ ساله را به خود دیده است.
شمار روزنامه‌نگاران زندانی در جمهوری اسلامی تا حدی است که شاید بتوان گفت کمتر روزنامه‌نگار غیروابسته‌ای در رسانه‌های ایران است که تجربه احضار برای بازجویی، شنود تماس‌ها و زندان را نداشته باشد.
فشارها و شکنجه‌های روانی به حدی بوده است که گاهی بعضی روزنامه‌نگاران برای رهایی از آن راهی جز خودکشی ندیدند.
حکومت اسلامی در دوره‌ای با قتل‌های موسوم به «قتل‌های زنجیره‌ای» تلاش کرد بخش مهمی از چهره‌های فعال فرهنگی، روزنامه‌نگار و روشنفکر را حذف کند و پاکسازی گسترده‌ای صورت دهد.