صبح ۴شهریور جلاد۶۷ پس از این‌که به همراه کابینهٔ دزدان و جانیان رهسپار گور خمینی شد تا به بنیانگذار رژیم جنایت و چپاول تضمین دهد که سر سوزنی از پلیدی و پلشتی او منحرف نمی‌شود، اولین جلسهٔ هیأت دولتش را برگزار کرد.

رئیسی برخلاف عرف معمول همه جا که در جلسهٔ نخستین کابینه، راهبرد، راه‌حل و مسیر عبور از چالشها و ابرچالشها را ترسیم می‌کنند، تنها به باید درمانی از نوع روحانی بسنده کرد و ناشیانه و به‌زبان معکوس به بن‌بستی که کل نظام و به‌ویژه خامنه‌ای در آن گرفتار هستند اعتراف کرد و گفت: «در نظام ولایت فقیه هیچ بن‌بستی نداریم! هیچ بن‌بستی نداریم. امروز رهبری بحمدالله آشنا هستند نسبت به همه امور کشور و مسلط هستند».

از آن سو محمد مخبر، معاون اول جلاد۶۷ که تخصصش در کلان‌دزدی‌های نجومی است و به‌خاطر همین تبحر در مکش سرمایه‌های مردم به جیب خامنه‌ای و سران نظام، ۱۶سال رئیس ستاد اجرایی فرمان خمینی ملعون بود، با هول شدگی خود را وسط انداخت و خطاب به جلاد۶۷ گفت: «شما در دوران انتخابات قو‌لهایی داده‌اید، همه قولهایی که شما دادید در وزارت‌خانه‌ها باید اجرایی شود!».

رئیسی هم با اشاره به یکی از قول‌ها یا بایددرمانی‌هایش گفت: «از مواردی که وعده دادیم دولت با حساسیت دنبال کند، ساخت یک میلیون مسکن در سال است که قاسمی وزیر راه و شهرسازی این موضوع را دنبال کند!».

مخبر هم دوباره میکروفون را از رئیسی گرفت و گفت رستم قاسمی باید ماهانه ۸۰ تا ۹۰هزار خانه بسازد «طوری که پیشرفت فیزیکی آن معلوم باشد!». روشن است که این دزد سر گردنه از آنجا که هیچ‌گاه در کار سازندگی و اجرایی نبوده و تنها بر اریکهٔ ریاست دستگاهها و ارگانهای دزدی نظام تکیه زده، اصلاً نمی‌داند خانه، آن هم در ابعاد ۸۰ تا ۹۰هزار را نمی‌شود در یک ماه ساخت!



اما این حرفها و این وعده‌ها برای چیست؟ وعده‌هایی که حتی یک مورد سازوکار و راهبرد رسیدن به آنها را نمی‌گویند؟ روشن است اصلاً سازوکار و راهبردی در کار نیست. اما موضوع برای رئیسی، کابینه‌اش و شخص خود خامنه‌ای یک بحران عمیق‌تر است، یعنی بحران و ابر چالش و خطر بزرگ انفجار اجتماعی. انفجاری مهیب در جامعه‌یی که ۹۶درصد مردمش زیر خط فقر در حال له شدن هستند؛ سفره‌ها از ابتدایی‌ترین مواد ضروری مانند گوشت و شیر و مرغ و حتی نان خالی شده؛ گرانی‌های افسارگسیخته هر روز بیش‌از‌پیش گریبان مردم را می‌گیرد؛ کرونا به‌خاطر سیاست عمدی خامنه‌ای در حال کشتار است؛ جامعه‌یی که به‌خاطر استثمار، غارت و جنایات رژیم آخوندی سراپا خشم و نفرت است.



سران نظام هم بیش از همه این وضعیت را می‌بینند و خطر قیام برایشان تبدیل به کابوسی وحشتناک شده است. از این رو در نخستین جلسهٔ کابینه، سیاست از این ستون به آن ستون را در پیش می‌گیرند، برای ریختن آب بر خشم اجتماعی وعده‌های پوچ می‌دهند؛ وعده‌هایی که چندی بعد با محقق نشدن آن، پیامد‌های بسا شدیدتر اجتماعی برایشان خواهد داشت و همان انفجار خشم اجتماعی در هیات قیام مردم ستمدیده و جوانان شورشی، بر سرشان خراب خواهد شد.