سمفونی مقاومت – سیری در ترانه سرودهای مجاهدین خلق ایران – قسمت ششم
سخني با موزيسين‌هاي جوان
نويسنده كتاب سمفوني مقاومت مجاهد صديق محمد سيدي كاشاني دركتابش تحت عنوان سخني با موزيسين هاي جوان مي نويسد: آنچه از شروع اين نوشته آوردم، از سيري در ترانه‌ها و سرودهاي مجاهدين تماما سرود آزادي و حول اين نكته بود كه برخلاف انحلال طلبان و دشمنان و منكران آرمان و آرمان خواهي‌ که خاموشي هنر مقاومت و موسيقي و ترانه و سرودهايش را مي‌خواهند، اين سلاح را بايد هر چه موثرتر به كارگرفت.
مي‌خواهم پسران و دخترانم به ويژه موزيسين‌هاي جوان را فرا بخوانم‌كه عرصه هنر، در همه اشكالش به ويژه موسيقي را براي برانگيختن وآماده‌سازي همه ظرفيت‌هاي مبارزاتي جامعه ايران و مشخصا نسل جوان فعال‌كنيد. به هرطرف كه نگاه مي‌كنيم، بن‌بست آخوندهاي حاكم را مي‌بينيم . قيام‌ها مثل چشمه‌هاي جوشاني در شهرهاي ايران روان شده است. سرنگوني رژيم، حالا ديگرامكان غيرقابل انكاري است. پس براي همه آن‌هايي‌كه خواهان تغييرند، از جمله جوانان و موزيسين‌هاي ايستاده در برابر رژيم ميدان وسيعي باز شده است. در سپهر هنر و موسيقي از يك طرف با كساني مواجهيم‌كه از مقاومت و آزادي‌خواهي ندامت مي‌كنند. اين‌ها شراره زندگي حقيقي در وجودشان خاموش شده است از جوش و جنبش بيزارند. اگر ناي دست زدن به‌ كاري داشته باشند، هنر آن چناني‌شان ترويج پوچي و نيست انگاري است .
از طرف ديگر با رژيم ولايت فقيه مواجهيم كه پس از شكستن سازها و قلع و قمع هنر و هنرمند ايراني، موسيقي تسليم شده و وامانده‌اي را اشاعه داده است كه هدف بي ‌واسطه‌اش تخدير مردم است. كارش فرو بردن انسان‌ها درخودشان ( بهتراست بگويم در قبرخودشان ) است تا قدرت انساني خود را از ياد ببرند و اين پنداشت تلقين شده را بپذيرند كه فايده‌اي ندارد، همين است كه هست،كاري نمي‌شود كرد .
اين جاست‌كه هنر پايداري ضرورت مي‌يابد : سمفوني مقاومت، موسيقي شريف‌ترين اميدها و آرمان‌هاي بشري است.
بنابر اين هرگز ازروياهاي خود دست برنداريد. با غم و ياس بجنگيد. اميد به ساختن دنيايي بهتر را زنده نگه داريد. خلاف جهت رودخانه شنا كنيد. اين كار ساده‌اي نيست اما قواي به بندكشيده را آزاد مي‌كند براي تغييركردن و تغييردادن .
روزي كه انسان در سرآغاز تاريخ آگاهي خود به هنر رو آورد زماني بود كه به فكرتغيير افتاد .
موسيقي براي سمت دادن عاطفه‌ها و عشق‌ها و ظرفيت‌هاي انساني براي تغيير جهان است، براي يك نظم نو و بسامان براساس آزادي و برابري. خلق و خوي پايداري، روحيه پرسش و ناخرسندي و نارضايتي از وضع موجود و روحيه اعتراض را دامن مي‌زند .
سلاح پرقدرتي است براي آماده‌سازي ذهني، انگيزش اميد، چيره شدن بر رعب، ترويج‌آگاهي و طرح ايده‌هاي پيشرو و مشخصا آزادي، برابري، نفي مرد سالاري و نفي جنسيت زدگي .
موسيقي و به طوركلي هنر براي وقت‌گذراني بيهوده و يله شدن و تفريح مبتذل نيست. اما تفريح و فرح بخشي درمعناي حقيقي‌اش در محتوایش نهفته است كه قواي انساني را به وجد مي‌آورد، به مردم انرژي و نيرو و شادي و اميد مي‌دهد. آن‌ها را از زير بار مصائب روزانه زندگي بيرون مي‌كشد و افق دنياي ديگري را پيش چشمانشان مي‌گشایدكه زندگي نبايد همين رنج‌ها و تلخي‌ها باشد، روابط انساني نبايد همين بي‌رحمي‌ها وسنگدلي‌ها و دروغ‌ها و فريبكاري‌ها باشد و انسان محكوم به تحمل ستم و استثمارطبقاتي نيست .
در نظرداشتن اين دو وجه ضروري؛ شما را وا دار می کند دائما نوجويي كنيد. دائما در پي مضمون‌ها و شكل‌های تازه باشيد.
هراكليتوس گفته است : ” هيچ‌گاه نمي‌توان دريك رودخانه دو بار پا گذاشت“ .
مخاطبان شما هم ولو اين كه افراد ثابتي باشند. ذهنيت‌هايشان درحال تغييراست. جهان درحال تغييراست. درفرم‌ها، تكنيك‌ها و واژه‌هاي ثابت درجا نزنيد. درجايي خواندم اديسون گفته است :
نبوغ عبارت است ازيك درصد الهام و 99 درصد عرق ريختن .
نحوه خلق يك اثر هنري نيز همين طور است. ذوق و قريحه و ايده و جرقه اوليه همان يك درصد كار است و طي‌كردن 99 درصد ديگر به جديت، سخت‌كوشي وكار زياد احتياج دارد.
نبايد به اين فكر باشيدكه يك اثركامل و بي‌نقص داشته باشيد. دنبال به اصطلاح پرفكسيسم و كمال‌گرايي نباشيد. مهم اين است كه نارضايتي و اعتراض و خواست تغيير و روياي آينده روح اثر گذار شما را تشكيل بدهد. اگر كار شما اين روح را داشته باشد، نقص‌ها و كاستي‌ها و ناشيگري‌هايش در جريان يك كار خلاق جمعي برطرف مي‌شود.
موسيقي و مليت‌هاي ايران ـ موسيقي مردم بلوچ،كرد، ترك، عرب، تركمن، لر، بختياري، تا موسيقي خراسان و موسيقي تنگستان و دشتستان و سايرمناطق همه گنجينه پر ارزشي است.
از اين موسيقي تا موزيك پاپ يا رپ يا موسيقي ايراني همه ظرفيت‌ها و عناصر مساعدي براي خلق بهترين آثار موسيقي درخود دارد.گذاشتن مرز و محدوديت براي استفاده از انواع اين موسيقي‌ها و خودداري از اشاعه آن روا نيست .
مهم اين است که با استفاده ازهمه قابليت‌هاي آن يعني زيبايي و جاذبه و انرژي زايي آن، تصويرآينده را پيش چشم مردم بگذاريد. راه تغيير اين زندگي و رسيدن به آينده بدون اجبار و ترس و فقر و باوركردن اين حقيقت كه جامعه‌اي براساس انتخاب آزادانه ممكن است .
موسيقي و به طوركلي هنر، ايده‌ها و فكرها و سوژه‌هايي را به مردم القا مي‌كند كه مثل نشانه‌های مقصدي است كه در آرزويش هستند.
موسيقي شرايط عيني زندگي مردم را تغييرنمي‌دهد، قيام و انقلاب برپا نمي‌كند، اما انسان را بر پا مي‌كندكه ظرفيت انساني خود را به كاربگيرد. در ذهن و احساس او اين باور را مي‌دمدكه من مي‌توانم و ما مي‌توانيم و در مجموع جريان مقاومت براي سرنگوني رژيم را محكم و نيرومند مي‌كند. روياي يك جامعه سرا پا متفاوت را در اذهان مي‌پروراند، آمال‌هاي دمكراتيك را زنده مي‌كند ونشان ازآينده دارد.
نوشته را با جمله‌اي ازآنتوان هسل، نويسنده، شاعر، ازاعضاي شوراي ملي مقاومت فرانسه درجنگ جهاني دوم و از نويسندگان اعلاميه جهاني حقوق بشر به پايان مي‌برم :
« به همه آن‌هايي كه قرن بيست و يكم را با عواطف شان رقم خواهند زد مي‌گوييم، خلق‌كردن، مقاومت‌كردن و مقاومت‌كردن خلق كردن است » .