سروده ای از یک کارگر نیشکر هفت تپه

زیر خط فقر نان و پنیری خورده ای
کودکت را دست خالی سوی دکتر برده ای
زیر خط فقر در سرما شبی خوابیده ای
دست پینه بسته یک کارگر را دیده ای
زیر خط فقر از درماندگی خندیده ای
با شکست عزت نفست مدام جنگیده ای
زیر خط فقر در سطل زباله گشته ای
با خجالت و نداری سوی خانه رفته ای
زیر خط فقر رخت کهنه ای پوشیده ای
جای خوابی بهتر از زاغه تو پیدا کرده ای
زیر خط فقر با فقر تفکر ساختی
زیر دست قلدرانت زندگی را باختی
چشم امید ز یاری خلایق بسته ای
حس نمودی از تضاد طبقاتی خسته ای
زیر خط فقر از پل خودکشی تو کرده ای
زیر دست کارفرما حس نمودی برده ای
چه خبر داری تو از احوال بچه های کار
کودکی که جای تحصیل می برد هر سوی بار
زیر خط فقر حسرت میخورند این بچه ها
نه غذایی و نه آبی و نه خوابی است ای خدا
زیر خط فقر هر شب یک نفر باید گریست
ای خدا این همه نعمت های تو از آن کیست
آن کسی که پول را پارو کند در خانه اش
یا کسی که درد را یک دو کند در زاغه اش
زیر خط فقر اینجا صف کشیدند مردمان
هی اضافه می شود جمعیت محتاج نان
زیر خط فقر امشب یک نفر جان می دهد
زندگی نکبت اش را سپن پایان می زند
زیر خط فقر برادرم جان می دهد
پدرم از درد بی پولی ناله می کند
زیر خط فقر به هر کس رو می زنی
می گوید من هم عین توام تو هم عین منی
زیر خط فقر پژمرده و نابود شدم
بس به فکر کارگران هفت تپه شدم
ای خدا رحمی بحال هفت تپه بکن
ما را در این غم ها تنها رها مکن