ایران در تب و تاب است. پس از ۱۵ماه که خامنه‌ای از متحد خود، کرونا، بیشترین استفاده را کرد تا مانع فوران خشم متکاثف جامعهٔ ایران شود و آن را «فرصت» و «نعمت» خواند، اکنون تاریخ مصرف این «فرصت» رو به‌پایان است و هر روز شراره‌هایی از آتشفشان نفرت جامعهٔ ۸۰میلیونی ایران علیه حاکمیت آخوندی، ظاهر می‌شود.

روز شنبه ۴اردیبهشت بیش از ۳هزار کشاورز در اصفهان که حقابه‌شان توسط مافیای خامنه‌ای به‌غارت رفته، همراه ۷۰۰خودرو و تراکتور به‌میدان آمدند.



رژیم که طی سال‌های گذشته تجربه اعتراضات پر دامنهٔ کشاورزان محروم را دارد که حتی به‌آتش زدن اتوبوس‌های سپاه و درگیریهای گسترده با مزدوران، کشیده بود، وحشت‌زده دادستان عمومی و ضد انقلاب خود، مزدوری به‌نام اصفهانی را به‌صحنه فرستاد که بگوید: «مطالبات این قشر موضوع سوءاستفاده جریانهای معاند قرار گرفته و عوامل نفوذی مترصد جهت‌دهی اعتراضات در راستای نیل به‌اهداف سیاسی و خرابکارانه خویش برآمده‌اند!» (۴ اردیبهشت). پیش از آن هم بسیج به‌اصطلاح دانشجویی رژیم در چهارمحال و اصفهان طی بیانیه‌یی خطاب به‌کشاورزان التماس کرده بود: «از شما می‌خواهیم که به‌رسانه‌های ضد انقلاب و مجاهدین و بدخواهان نظام اجازه سوءاستفاده از این اختلافات را ندهید!» (۳ اردیبهشت). اما این دست و پا زدنها فایده نکرد و کشاورزان محروم، خشمگین و خروشان به‌خیابان‌ها سرازیر شدند و پس از آن در یک راه‌پیمایی که طول آن به‌کیلومترها می‌رسید، به‌سمت سد زاینده‌رود که آب از آنجا به‌رویشان بسته شده، به‌حرکت درآمدند.



همزمان با تظاهرات اعتراضی کشاورزان اصفهان، غارت‌شدگان شرکت حکومتی آذویکو در تهران نیز تجمع کردند و هنگامی که نیروی سرکوبگر انتظامی تلاش کرد آنها را متفرق کند، شجاعانه با مزدوران درگیر شدند و پاسخ مشت را با مشت دادند و آنان را با فریاد خشمگینانهٔ «بی‌شرف، بی‌شرف» سر جایشان نشاندند؛ صحنه‌های درگیری شدید زنان شجاع که پیشتاز این صحنه بودند، به‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و موجی از شعف و حمایت مردم ایران را به‌همراه داشت.

در همین روز (شنبه) مردم غارت شده توسط دستگاه غارتگر بورس خامنه‌ای و روحانی، در تهران، مشهد، کرمانشاه و زنجان به‌خیابان‌ها آمدند و شعار دادند: «روحانی حیا کن این ملتو رها کن»، «ما دیگه رأی نمی‌دیم از بس دروغ شنیدیم».



دامنهٔ روزافزون اعتراضات و گسترش قاعدهٔ نارضایتی اجتماعی، از دوازده دور اعتراضات سراسری بازنشستگان تا تجمعات و اعتراضات اقشار گستردهٔ غارت‌شدگان بورس، تا کشاورزان اصفهان و خوزستان و خراسان و دیگر استانها، آن هم در شرایطی که «افزایش خشم مردم در کنار سایر مشکلات (نظام) وجود دارد» (روزنامهٔ حکومتی آرمان-۴ اردیبهشت) نشان از یک رخداد بزرگ در آتیه‌ای نزدیک دارد. رخدادی که به‌طور قانونمند و دیالکتیکی، حاصل انباشت کمیت‌ها (اعتراضات رو به‌گسترش اجتماعی) و تبدیل آنها به‌یک دگرگونی و قیامی بزرگ و سراسری است.

همان که خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت در پیام خود گفت: «خیزشها و اعتراضات اقشار مختلف مردم در هفته‌ها و ماههای اخیر، با شعارهایی هم‌چون دولت خیانت می‌کند، رهبر حمایت می‌کند، این‌همه دروغ شنیدیم ما دیگه رأی نمی‌دیم، تا حق خود نگیریم از پا نمی‌نشنیم، نشان از عزم جزم مردم ایران برای سرنگونی رژیم آخوندی و استقرار آزادی، دموکراسی و عدالت دارد» (۴ اردیبهشت۱۴۰۰).