Wąs
Wujek Janusz nosi wąs!
Wąs ten to dla wszystkich wstrząs,
Bo od zawsze wuj się dąsał:
Nigdy nie zapuszczę wąsa!
I naśmiewał się z przekąsem:
Kto to widział? Janusz z wąsem?
Lecz wuj dość niespodziewanie,
W sprawie wąsa zmienił zdanie.
I rzekł, choć już nie jest młody:
Ten mój wąs to kwestia mody!
Ciotka Jadzia wściekła pląsa,
I roztrząsa sprawę wąsa.
Słychać głośne krzyki cioci:
Janusz, Janusz, po co to Ci?
Lecz wuj to uparta dusza,
Pląsem cioci się nie wzrusza:
Wąs mej twarzy jest ozdobą,
Goląc go nie będę sobą!
Ciotka dalej słowem kąsa:
Zgólże wąsa… Zgólże wąsa…
Janusz śmieje się radośnie,
Ciotka kąsa, a wąs rośnie.
Aż pewnego wtorku, rankiem,
Janusz zrobił niespodziankę:
Powołując się na modę,
Zgolił wąs, zapuścił brodę!
Lśni na twarzy ciotki pąs:
Brawo Janusz! Zniknął wąs!
Ach, cóż za wspaniały gest!
Wąsa nie ma, Janusz jest!