De "Torah", in de meest beperkte zin, verwijst naar de Pentateuch, of Vijf Boeken van Mozes. Volgens de mondelinge (interpretatieve) traditie hebben de vijf boeken een fundamenteel gezag dat met verschillende gradaties van heiligheid wordt voortgezet in de rest van de Hebreeuwse Bijbel: de Profeten en de Geschriften.

De Profeten, die beginnen met Jozua en zich uitstrekken tot Maleachi, worden door de traditie niet gezien als een "verbetering" van de Pentateuch. De Profeten benadrukken, net als de Schriften die erop volgen, bepaalde aspecten van rechtvaardig menselijk gedrag die altijd een essentiële continuïteit in tijd en plaats veronderstellen. De hele Hebreeuwse Bijbel wordt vaak aangeduid met het acroniem TaNach, dat staat voor Torah, afgeleid van dezelfde stamwoorden als: "onderwijs," ha'orah; of "weg"; Neviim, wat profeten betekent; en Ketuvim, wat "geschriften" betekent. De Geschriften omvatten, maar zijn niet beperkt tot, de Boeken der Psalmen, Spreuken, Job, Jona en Ruth.

De mondelinge of rabbijnse interpretatie van bijbelse wetten wordt uiteengezet in de zes delen van de Misjna, die de kern vormen van het Talmoedische commentaar op bijbelse wetten. Het grootste gedeelte van de Misjna, die in de tweede eeuw van de jaartelling werd geredigeerd, gaat over de praktische toepassing van wetten (halachah). Deze wetten worden door de traditie gezien als afgeleid van de mitzvot of geboden van de Tora.

De zeventig delen van de Babylonische Talmoed, voorafgegaan door het rabbijnse equivalent van een voortdurende constitutionele conventie (een soort wetgevende vergadering) over een periode van ongeveer driehonderd jaar, werden aan het begin van de zesde eeuw GT samengesteld.

Dit boek kan gelezen worden in de volgorde van de vierenvijftig wekelijkse delen van de Pentateuch, die de volgorde van het Joodse liturgische jaar volgen, of het kan gelezen worden in delen die de lezer het meest boeiend vindt. De geobsedeerde lezer kan natuurlijk het hele werk lezen. 

Levinas bindt zich expliciet aan de Joodse lezing van de Schrift. Hij herinnert de lezer aan de vier dimensies van het interpreteren van de Schrift. Deze vier niveaus worden in het Hebreeuws PaRDeS genoemd, of boomgaard. De duidelijke betekenis van de tekst, P'shat, niet te verwarren met wat sommigen de "letterlijke tekst" noemen, heeft betrekking op wat de duidelijk uitgedrukte betekenis lijkt te zijn.

Dit eerste niveau van de tekst wordt het vaakst geassocieerd met de explicaties van Rashi of Sforno.

Een tweede en allegorische dimensie van de tekst of zijn zinnebeeldige betekenis wordt de Remez genoemd. Het derde niveau, dat betrekking heeft op de morele les die door de tekst wordt geleerd, wordt de D'rash genoemd. 

Het is dit derde niveau, samen met de gewone betekenis van de tekst, waar Levinas zich op richt. Het vierde niveau, het mysterium van de tekst, wordt aangeduid met het Hebreeuwse woord sod dat fundering betekent en wordt weerspiegeld in de kabbalistische teksten. Deze vier niveaus staan niet op zichzelf, maar lopen vaak in elkaar over. Deze interpretatieve traditie wordt altijd op zo'n manier uitgedrukt dat iedereen er iets uit kan leren, zij het op verschillende manieren.