Hoe moeten we bijbelse teksten uitleggen? Ik ben theologisch opgegroeid in Amsterdam. Aan de Universiteit van Amsterdam was de zogeheten Amsterdamse School dominant in mijn tijd. Mensen zoals Karel Deurloo en Rochus Zuurmond speelden daarbij een grote rol. Hun benadering kan worden samengevat in de uitspraak dat "de tekst het moet zeggen", of zoals Rochus Zuurmond zei: de profeten en apostelen moeten hun taal spreken in onze taal.

Zeker, de tekst mag het zeggen, maar dat betekent alleen dat de tekst echt gehoord moet worden. Dat houdt niet in dat de tekst zelf een interpretatie geeft. en het sluit onze eigen ervaringen en belangen niet uit. Zonder het horende oor is er geen tekst die gehoord kan worden. 

Het is radicaal wat hiermee wordt gezegd. De sprekende mond uit het verleden en het horende oor in het heden staan tegenover elkaar, maar horen ook bij elkaar Als we zeggen dat de tekst het mag zeggen, betekent dat,  dat het horende oor in het heden verplichtingen heeft tegenover het verleden, maar ook dat het horende oor zichzelf serieus moet nemen in zijn eigen belangen en ervaringen.

Dit kan betekenen dat wij als lezers van de Bijbel uiteindelijk tegen die tekst ingaan om naar voren te brengen wat in die tekst aan het  woord wil komen. We gaan tegen de tekstin,  uit respect voor het horende oor in het heden.

Miskotte wees erop dat het werkelijke geheim van de Schrift de onverklaarbare naam van de Heere God is: J-H-W-H. Dit is een naam die je nooit volledig kunt begrijpen of beheersen zodat ook de tekst die de neerslag is van Zijn spreken dat niet toelaat..

Er zijn verschillende strategieën om bijbelse teksten te benaderen: interioriseren, waarbij het verhaal van de Bijbel wordt geïnternaliseerd binnen mijn persoonlijke bestaan; exterioriseren, waarbij het verhaal wordt gezien als reproductie van geschiedenis, vooral voor de gemeenschap als volk van God; en ten slotte als beschrijving van een gebeurtenis tussen God en Jezus buiten mensen om.

In moderne benaderingen speelt interiorisatie vaak een primaire rol: de innerlijke monoloog of het visioen is essentieel in de ervaring van God, zoals b.v. verwoord in Jung's psychologie. Dan is er ook nog de prediking: hoe komen mensen tot geloof zonder iemand die verkondigt? En er is historisch-kritische uitleg: we beschouwen de Bijbel als object van historisch onderzoek.

In de joodse exegese is de Bijbel - de Tenach - een woord dat van boven komt als onderwijs. Dat is de letterlijke betekenis van Torah. Dit leidt dit tot formuleringen van onze hermeneutische mogelijkheden, van de verschillende betekenislagen in de Bijbelse tekst zoals Pardes: Peshat (de directe betekenis), Remes (de morele instructie), Drasha (de homiletische uitleg), en Sod (het geheim). Het is voor mij duidelijk dat we de Bijbel moeten zien als Torah, als onderwijs dat boven ons staat en aanspraak op ons maakt. We moeten niet alleen horen, maar ook gehoorzamen aan de Schrift. Daarin ligt het ware geheim van juiste bijbeluitleg.