Het gezicht brengt een notie van waarheid die, in tegenstelling tot de hedendaagse ontologie, niet de onthulling van een onpersoonlijke Onzijdige is, maar expressie: het existente doorbreekt alle omhullingen en algemeenheden van het Zijn om in zijn "vorm" de totaliteit van zijn "inhoud" uit te spreiden, waarbij het onderscheid tussen vorm en inhoud uiteindelijk wordt opgeheven.

Dit wordt niet bereikt door een soort aanpassing van de kennis die thematiseert, maar juist doordat "thematiseren" overgaat in converseren. De voorwaarde voor theoretische waarheid en dwaling is het woord van de ander, zijn uitdrukking, die elke leugen al veronderstelt. Maar de eerste inhoud van de uitdrukking is de uitdrukking zelf.

De Ander benaderen in een gesprek is zijn uitdrukking verwelkomen, waarin hij op elk moment het idee overlaadt dat een gedachte met zich mee zou dragen. Het is dus ontvangen van de Ander voorbij de capaciteit van het Ik, wat precies betekent: het idee van oneindigheid hebben. Maar dit betekent ook: onderwezen worden. De relatie met de Ander, of het gesprek, is een niet-allergische relatie, een ethische relatie; maar voor zover het welkom is, is dit gesprek een onderricht.

Onderricht is niet te herleiden tot maieutiek; het komt van buitenaf en brengt me meer dan ik bevat. In zijn geweldloze transitiviteit wordt de openbaring van het gezicht zelf voortgebracht. De Aristotelische analyse van het intellect, die het agent-intellect ontdekt dat door de poorten naar binnen komt, absoluut extern, en toch de soevereine activiteit van de rede vormt, niet compromitterend, vervangt de maieutiek al door een transitieve actie van de meester, aangezien de rede, zonder afstand te doen, in staat blijkt te zijn om te ontvangen.